וואָס אַ באָכער אין טאַטוז געקומען געזונט. איינער שטופּט איר, דער אַנדערער זויגט — שיין. וואָס אַוואַנסירטע לעזביאַנז זיי האָבן, זיי וועלן טאָן דאָס אַלע זיך און איר טאָן ניט האָבן צו בעטן זיי. ס'איז געווען אַ גרויסער דרײַ, קיינער איז נישט געלעגן ווי אַ קלאָץ און עס איז געווען אינטערעסאַנט.
די מולאַטטאָ איז אַלע אַזוי דראָבנע, ניט נאָר איר טיץ, אָבער אויך איר מינק און טאָכעס. און וואָס וועגן איר טאַליע, וואָס אַ טאַליע, פּונקט ווי אַ מוראַשקע ס טאַליע. אלעס אינגאנצן האט די ענג פיס געכאפט סתם א משוגענער פון אזא פיק. נאָר זי איז געװען די אײנציקע, װאָס האָט געקרימט, און דער מאַן איז געװען גאָר אַ הילצערנער, מיט אַזאַ פּיצל און אַ מולאַט לעבן איר? כ’האָב עס קוים געמאַכט ביזן סוף, אַלץ איז געווען געשוואָלן און שייגעץ, כ’האָב זיך כּמעט צען מאָל געמאַכט.
עס איז דעם פאטערס פליכט צו העלפן זיין טאכטער. מע קאָן פֿון אים גאָרנישט באַהאַלטן, װײַל ער איז אַ דערװאַקסענער און פֿאַרשטײט אַלצדינג. לאָז זי זיך שפּילן מיט זײַן האָן איצט, אַז זי איז דערװאַקסן. זיי זענען נישט פרעמדע.